آن چيست كه از ميان آب مي گذرد، ولي خيس نمي شود؟

ﺑــﺎﺑــﺎﻡ ﺍﺱ ﻓــﺮﺳـﺘﺎﺩﻩ : ﻫــﻠـﻮ، ﺳــﺎﻋﺖ 7 ﺩﻡ ﺩﺭ ﺣــﺎﺿﺮ ﺑــﺎﺵ ﻣــﯿـﺎﻡ
ﺩﻧـﺒﺎﻟـﺖ !!!
ﻣــﻨــﻢ ﻓــﮑـﺮ ﮐـﺮﺩﻡ ﺍﺯﺵ ﻋــﺎﺗـﻮ ﮔــﺮﻓـﺘﻢ ﺟــﻮ ﮔـﺮﻓـﺖ ﺟﻮﺍﺏ
ﺩﺍﺩﻡ: ﺑــﺎﺷـﻪ ﺷــﻔـﺘـﺎﻟـﻮﯼ ﻣـﻦ ,ﻣـﺎﻧـﺘـﻮ ﺧـﻮﺷـﮕـﻠﻤـﻮ ﻣﯿـﭙـﻮﺷـﻢ
ﻣـﯿـﺎﻡ ﻋـﺠـﯿـﺠـﻢ !!!
ﺑــﻌﺪ ﺑـﺎﺑـﺎﻡ ﺟـﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﺍﺳـﮑـﻞِ ﺑﯿــﺸــﻌـﻮﺭ, ﻫـﻠـﻮ ﯾـﻌـﻨﯽ
ﺳـﻼﻡ ,ﻋــﺎﺧـﻪ ﺗـﻮ ﮐـﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺁﺩﻡ ﺷﯽ ؟؟؟
ﻧﺸﺪﯼ, ﻣــﻦ ﭼـﻪ ﮔـﻨـﺎﻫـﯽ ﮐـﺮﺩﻡ ﮐـﻪ ﺗﻮ ﭘــﺴـﺮﻣـﯽ؟؟؟

امام صادق سلام الله عليه :

إنَّ القَصدَ أمرٌ يُحِبُّهُ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ و إنَّ السَّرَفَ يُبغِضُهُ

ميانه روى چيزى است كه خداى عزّوجلّ آن را دوست دارد و اسراف را ناخوش مى دارد

الكافى ، ج ۴ ، ص ۵۲ / توسعه اقتصادى بر پايه قرآن و حديث ج‏1، ص 376

آقا! تو را «آقا» مرا «نوكر» نوشتند

يعني تو را اوّل مرا آخر نوشتند

روي سياه من يقيناً حكمتي داشت

شكر خدا نام مرا قنبر نوشتند

روزي كه نام «بهتران» را مي نوشتند

نام تو را از هر كسي بهتر نوشتند

آري تو را حتي ميان پنج تن هم

در روز خلقت گريه آورتر نوشتند

اين قسمت ما بوده كه سردار باشيم

امّا تو را در كربلا بي سر نوشتند

اين اشك ديده ... نه ... چراغ برزخ ماست

از بركت تو اشك را گوهر نوشتند

ترسي ندارم از قيامت چون شنيدم

نام تو را هم شافع محشر نوشتند

كاري براي تو ندارد ... مي تواني

من را عوض كن جان پيغمبر .... نوشتند :

... بدكاره با نيمه نگاهت زير و رو شد

لطف تو را بالاتر از باور نوشتند

مس بودم و جنسم به يكباره طلا شد

شغل تو را از اوّلش زرگر نوشتند

تا كه به سمت گنبد شه، پر بگيرم

جاي دو پر، بال مرا شهپر نوشتند

پايين پاي تو چه جاي با صفايي است

آن قطعه را عرش علي اكبر نوشتند

ارباب جان من! ضريح نو مبارك

طرح ضريحت را چه ذوق آور نوشتند

آقا ضريح قبلي ات را پس چه كردند؟

آيا برايش قسمت ديگر نوشتند؟

اي كاش آن را مي فرستادي مدينه

بر روي آن با اشك چشم تر نوشتند:

.... سهم حسن همواره غربت بوده غربت

او را شهيد كينه ي همسر نوشتند

قبرش شبيه چادر زهرا چه خاكي است

بر روي خاك قبر او «مادر» نوشتند

اوّل فدايي ولايت فاطمه بود

اين جمله را با ضرب ميخ در نوشتند

 شاعر: محمد فردوسي

دل را فقط براي حسن آفريده اند

اصلاً مرا گداي حسن آفريده اند

(آن پرچمي كه دست علمدار كربلاست

از گوشه عباي حسن آفريده اند)

موج درياييم  همه مست و شيداييم

تمام ما مديون حسن ابن الزهراييم

به دل تاب وتبه؛ به ما ميده هبه

فقط ولادت آقاست كه روزه واجبه
حسن ...

نام، القاب، كنيه‌ها

 نام مبارك آن حضرت، فاطمه (عليها السلام) است و از براي ايشان القاب و صفات متعددي همچون زهرا، صديقه، طاهره، مباركه، بتول، راضيه، مرضيه، نيز ذكر شده است.

فاطمه، در لغت به معني بريده شده و جدا شده مي‌باشد و علت اين نامگذاري بر طبق احاديث نبوي، آنست كه: پيروان فاطمه (عليها السلام) به سبب او از آتش دوزخ بريده، جدا شده و بركنارند.

زهرا به معناي درخشنده است و از امام ششم، امام صادق (عليه السلام) روايت شده است كه: "چون دخت پيامبر در محرابش مي‌ايستاد (مشغول عبادت مي‌شد)، نورش براي اهل آسمان مي‌درخشيد؛ همانطور كه نور ستارگان براي اهل زمين مي‌درخشد."

صدّيقه به معني كسي است كه به جز راستي چيزي از او صادر نمي شود. طاهره به معناي پاك و پاكيزه، مباركه به معناي با خير و بركت، بتول به معناي بريده و دور از ناپاكي، راضيه به معناي راضي به قضا و قدر الهي و مرضيه يعني مورد رضايت الهي.(1)

كنيه‌هاي فاطمه (عليها السلام) نيز عبارتند از ام الحسين، ام الحسن، ام الائمه، ام ابيها و...

ام ابيها به معناي مادر پدر مي‌باشد و رسول اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) دخترش را با اين وصف مي‌ستود؛ اين امر حكايت از آن دارد كه فاطمه (عليها السلام) بسان مادري براي رسول خدا بوده است. تاريخ نيز گواه خوبي بر اين معناست؛ چه هنگامي كه فاطمه در خانه پدر حضور داشت و پس از وفات خديجه (سلام الله عليها) غمخوار پدر و مايه پشت گرمي و آرامش رسول خدا بود و در اين راه از هيچ اقدامي مضايقه نمي‌نمود، چه در جنگها كه فاطمه بر جراحات پدر مرهم مي‌گذاشت و چه در تمامي مواقف ديگر حيات رسول خدا.

نميدوني در نبودنت چه ها كشيدم

دو سيب آلبالو

آلبالو نعنا

هلو نعنا

خلاصه كه جات خاليه !

عجايب صنعتي ديدم در اين دشت، درخت پرگلي بي سايه ميگشت؟

امام باقر سلام الله عليه :

اَلْخَيْرُ وَ الشَّرُّ يُضاعَفُ يَوْمَ الْجُمُعَةِ؛

خوبى و بدى در روز جمعه چند برابر (حساب) مى‏شود.

ثواب الاعمال: ص 143 / ميزان الحكمه: ج 2، ص 240

 چون آسمان كند كمر كينه استوار
كشتي نوح بشكند از موجه ي بحار
خون شفق ز پنجه خورشيد مي چكد
از بس گلوي تشنه لبان را دهد فشار
درچاه سرنگون فكند ماه مصر را
يعقوب را سفيد كند چشم انتظار
پور ابوتراب جگر گوشه رسول
طفلي كه بود گيسوي پيغمبرش مهار
روزي كه پا به دايره ي كربلا نهاد
بشنو چه ها كشيد ز چرخ ستم شعار
از زخم تير بر بدن نازنين او
صد روزن از بهشت برين گشت آشكار
اول لبي كه بوسه گه جبرئل بود
بي آب شد ز سنگ دلي هاي روزگار
رنگين ز خون شدست ز بي رويي سپهر
رويي كه مي گذاشت برو مصطفي عذار 
طفلي كه ناقـة الله او بود مصطفي
خصم سياه دل شده بر سينه اش سوار
عيسي در آسمان چهارم گرفت گوش
پيچيد بس كه نوحه در اين نيلگون حصار
نتوان سپهر را به سر انگشت برگرفت
چون نيزه بر گرفت سر آن بزرگوار
از بس كه طائران هوا خون گريستند
از ماتم تو روي زمين گشت لاله زار
خضر و مسيح را به نفس زنده مي كند
آنها كه در ركاب تو كردند جان نثار
چون خاك كربلا نشود سجده گاه عرش
خون حسين ريخت بر آن خاك مشكبار

شاعر: صائب تبريزي